donderdag 10 maart 2011

De schoolarts......terreur, bemoeizucht of nuttig?

Pfffff ook nu geen suikerzoet recept of een leuk verhaal over eten.
Mn frustratie moet eruit...

Een paar weken geleden kreeg ik via school de oproep voor de schoolarts. Mijn oudste zit in groep 7 en jawel, we mogen weer.
Open de envelop en wat schetst mijn verbazing. Of ik even 2 vragenlijsten wil invullen die, tijdens het onderzoek, besproken gaan worden.
En oja, of ik wel aanwezig wil zijn anders kan het "feest"niet doorgaan.

Flashbacks van consultatiebureau terreur flitsen voor m'n ogen. En mn laatste ontmoeting met de schoolarts levert ook geen glimlach op mn gezicht.

Vanmiddag bekeek ik de vragenlijsten nog eens goed. Wat een betutteling! En wat een bemoeizucht!
Toch is het vrij eenvoudig om de sociaal gewenste antwoorden eruit te filteren en aan te kruisen, en natuurlijk doet vrijwel iedereen dat.

Maar toch. Waarom zou een gesjeesde arts hoeven, mogen, willen weten hoe het er bij mij thuis aan toe gaat.
Om problemen vroegtijdig op te sporen? Om mijn vaardigheden als opvoeder langs de meetlat te leggen?

Na mijn oproep op Twitter of deelname aan dit onderzoek nou eigenlijk verplicht is, kreeg ik helemaal een rood waas voor mn ogen.
Nee het is niet verplicht, deelname is geheel vrijwillig MAAR: indien je niet op komt dagen, of de vragenlijsten weigert in te vullen dan krijg je als gezin/opvoeder/ouder een "Code Orange"
Ofwel je bent een risicogeval.


Enkel en alleen omdat ik geen bemoeienis blief met mijn manier van opvoeden? Omdat ik weiger stompzinnige vragenlijstjes in te vullen, die volledig nietszeggen omdat iedereen met een basiseducatie kan zien welke antwoorden gewenst zijn?
Omdat mijn kind het prima doet , lekker sport, goed eet, ook tv kijkt en computert, goed luistert, maar ook brutaal is, lief is voor anderen, maar ook wel heerlijk egoistisch.

Mocht mijn kind de kat van de buren martelen, het huis pogen af te branden, al tig keer op diefstal bestrapt zijn, permanent huilt, ziek, zwak, misselijk en verdrietig is, dan had ik toch al lang aan de bel getrokken?
Dan wacht ik toch niet tot mijn kind in groep 7 zit om deze antwoorden aan te kruisen op een stomzinnig lijstje?
En mag ik hopen dat ook de mede-opvoeders (leerkrachten etc) mij hier al lang op aangesproken zouden hebben.

Ik ben een risico ouder.
Omdat ik weiger mee te werken aan stompzinnig Nederland.
Ik ben Code Orange

Dat u het even weet.

PS
Omdat mijn dochter heel graag in het gareel loopt, en het vervelend vindt dat haar moeder dat niet wil doen, gaan we helaas gewoon naar de schoolarts. EN gaat zij daar geheel naar waarheid de sociaal gewenste antwoorden geven. Omdat ze in haar geval gewoon waar zijn.
De ironie