Grilled chili chicken salad.....spicy!!!!

Sugarsweet news!

Ditmaal geen zoet maar pittig nieuws! Ik ben gek op salades, vooral in de zomer, maar tijdens de wintermaanden vind ik het er vaak te koud voor. Dan wil ik worstjes, speklapjes, gehaktballen en stoofvlees...gecombineerd met stamppotten, purees en gratins.
Voor de salade maak ik een uitzondering.... hot, spicy en vooral lekker....

Grilled chili chicken salad met honeyroasted pecans en bluecheesedressing

Nodig voor 4

400 gram kipfilet in lange smalle repen
1 el olijfolie

voor de marinade:
2 theelepels gedroogde tijm
2 el gedroogde rozemarijn
2 el paprikapoeder mild
1 el chilipoeder
1 el bruine basterdsuiker
1 el grof zeezout

voor de dressing:
1 el olijfolie
1 el (appel)azijn
50 ml yoghurt
50 gram blue cheese
peper en zout

voor de salade:
1 krop romaine sla
maar een mix van ijsbergsla, rucola en veldsla is ook heerlijk
'2 avocado's
1 bakje kiemgroente (tuinkers)

voor de honeyroasted pecans:
100 gram pecas, of walnoten
2 el honing

Bereiding:
Doe de ingredienten voor de marinade in de vijzel en rub ze fijn.
Doe dit samen met de olijfolie bij de kipfilet en laat het een half uur marineren.

Maak de dressing door alle ingredienten met de staafmixer tot een gladde massa te pureren.

Verhit een koekenpan zonder olie en rooster hierin de noten, voeg 2 eetlepels honing toe en laat de massa bruisen. Van t vuur af laten afkoelen en hard worden.

Maak de salade op een mooi bord, slasoorten, avocado's, kiemgroenten. Lepel er een paar lepels dressing over en de helftvan de noten.

Verhit een grillpan op hoog vuur, of gebruik een koekenpan zonder olie.
Grill de repen kip tot ze mooi bruin zijn. Ongeveer 5 minuten.

Leg de kiprepen op de salade, maak af met de rest van de noten en de dressing.
Serveer met warm brood en zoute boter....

Bon appetit

Nobody said it would be easy...

Sugarsweet news!

Een overpeinzing....

Vandaag kwam er op Twitter een gedichtje voorbij....en dat gedichtje raakte me.
Ik zal s uitleggen waarom...

Mijn afgelopen 2 blogposts gingen over eigen verantwoordelijkheid ten aanzien van je (over)gewicht.
Op deze posts heb ik veel reacties gehad, meest positief ,waardoor ik gesterkt werd in mijn overtuiging dat je je (over)gewicht voor het grootste gedeelte zelf in de hand hebt.
Jezelf slachtoffer voelen is zinloos....

Maar hoe zit dat dan met mij, vroeg ik me vanmiddag af....neem ik mijn eigen verantwoordelijkheid wel? Of gedraag ik me ook als een slachtoffer.
De conclusie was ontluisterend, ik die zo'n scherpe mening durf te hebben over te zware mensen, ik ben geen haar beter. Oops!!

As we speak ben ik al 10 jaar aan t klungelen met mn lijf. Met dank aan falend beleid van verloskundigen en gynaecologen....

Maar, in plaats van t accepteren dat mijn lijf t niet meer doet zoals 10 jaar geleden,
te accepteren dat ik geen 100% energie meer heb op een dag,
te accepteren dat ik niet meer in mn eentje een huis kan schilderen of een tuin om kan spitten....

......ben ik al weer anderhalf jaar slachtoffer....van mezelf....

Damn wat een ontluistering.....ik ben geen haar beter!
Elk patroon, opgebouwd door de loop der jaren, is weerbarstig als beton, plakkerig als uitgekauwde kauwgom en vasthoudend als een zeurende peuter....
Ofwel ook ik heb hulp nodig bij het doorbreken van mijn dernkpatroon, en bij het opbouwen van een nieuwe, gezonde, bij mijn lijf passende levensstijl.

Met dank aan @Nicolettevandam voor t plaatsen van deze eye-opener:


Life is too short to wake up in the morning with regrets...
So love the people who treat you right, and forget about the ones who don't
And believe that everything happens, for a reason..
If you get a chance, take it
If it changes your life, let it

Nobody said it would be easy
They just promised it would be worth it...

"Over"gewicht....part2

Sugarsweet news!

Mijn blog van gisteren heeft nogal wat reacties opgeleverd, varierend van helemaal eens, tot ernstig oneens. En dat is prima!

Ware het niet dat een aantal van de argumenten die werden aangehaald voor mij toch de aanleiding vormen tot het schrijven van een vervolgje...

Want wat is (te) dik?

Binnen de huidige normen heb je een gezond gewicht als je BMI (veronderstel ik als een bekende term) ligt tussen de 20-25.
Men spreekt van overgewicht bij een BMI tussen de 25-30 en van obesitas bij een BMI boven de 30.

Mijn blog van gisteren ging met name over mensen die in de laatste categorie vallen, en wat me opviel was dat er zo fel gereageerd werd op mijn gebrek aan begrip.
Begrip voor hoe moeilijk het is om dik te zijn. Begrip voor de afwijzing die deze mensen dagelijks ervaren. Begrip voor het gevecht wat zij moeten leveren om slanker te worden.

Ik pleitte juist voor het afleggen van de slachtofferrol, neem je verantwoordelijkheid, en, als je je overgewicht als een probleem ervaart, probeer het dan op te lossen met de juiste hulp.

Wel bleef t hangen, zijn (te) dikke mensen wellicht toch slachtoffer? En zo ja, waarvan dan?

Dus ging ik op zoek naar de (op dit moment) meest geaccepteerde en onderzochte oorzaken van overgewicht.

De feiten:

Er is een groep mensen die te zwaar is vanwege een ziekte (zoals bijv. schildklierafwijking) of door bijwerkingen van voorgeschreven medicatie.
Maar zij maken maar een heel klein percentage uit van de groep met overgewicht.

Vervolgens is er een aantal oorzaken terug te vinden in de hersenen.
Een zeer zeldzame afwijking op het verzadigingsgen (BDNF). Deze afwijking zorgt ervoor dat je meer moet eten om hetzelfde gevoel van verzadiging te bereiken. (tov "normale"mensen)
Een afwijking op het gen DrD2 waardoor je minder dopaminereceptoren hebt. Deze afwijking komt niet vaak voor en bepaalt daarbij slechts 5% van het lichaamsgewicht.

En tot slot, meer eten dan je verbrandt, ofwel als je 2000kcal eet en er maar 1500 verbrandt dan slaat het lichaam de overige 500kcal op in de vorm van lichaamsvet.
Nu varieert die verbranding van persoon tot persoon, maar bij mensen met een tragere verbranding is dit te verhogen door bijvoorbeeld bewegen. Of door hun eetpatroon aan te passen aan hun metabolisme.

Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat overgewicht vooral bepaald wordt door meer eten dan je verbrandt. Waarbij je naar mijn mening geen weerloos slachtoffer bent, maar je uiteindelijke gewicht toch vooral zelf in de hand hebt.
En als je je huidige gewicht of eetpatroon als problematisch ervaart zoek dan hulp. Goede hulp! Er zijn mensen genoeg die je hierin kunnen bijstaan.

Tot slot, mensen afwijzen op grond van uiterlijke kenmerken getuigt van een bekrompen geest. Maar ook deze ervaring is niet enkel voorbehouden aan mensen met overgewicht, ook te dunne mensen, mensen met flaporen, spillebenen, met een boerka of een overdaad aan piercings maken dit mee.

Lekker dik.....maar ook zielig??

Sugarsweet news!

Gisteren vol verbazing gekeken naar het programma "Lekker dik"op nederland 3.
Allereerst een man die een prachtmeisje met maat 38 afserveert voor zijn modellen buro met de quote "iemand die zooooo veel moet afvallen, dat is verloren tijd"

Vervolgens een vrouw die een maagverkleining ondergaat vanwege zwaar overgewicht. Zij had last van enorme vreetbuien, maar verzuchtte in het ziekenhuis "wat doen mensen zichzelf aan"
Deze opmerking triggerde mij, de algemene zin, het afstandelijke..
Want...zij doet het zichzelf aan, toch?

De oprmerking die ik hierna plaatstte op Twitter leverde een storm aan reacties op. Ik mocht niets zeggen, want ik was zeker zelf niet dik...wist ik wel dat je niet voor je lol vreet.....obese mensen hebben vooral behoefte aan begrip.....

Nu ben ik verbijsterd, en waarom?
Iedereen weet dat overgewicht niet goed voor je is, dat het beter is voor lijf en leden als je een BMI hebt wat ligt tussen de 20-25. Natuurlijk is dit voor de een makkelijker haalbaar dan voor de ander. En niemand is verplicht, godzijdank, om binnen deze standaard te vallen.

Maar als je zoals in de reportage van gisteren fors te dik bent (BMI >30), aan (vr)eetbuien lijdt, gezondheidsklachten hebt, dan ben je zielig?? Dan heb je geen eigen verantwoordlijkheid meer? Dan moeten we begrip voor je hebben???

Sorry hoor.
Voedsel kan een verslaving zijn, net als alcohol, drugs of sigaretten. En als je verslaafd bent aan voedsel dan heb je een probleem. Net als iedere andere alcoholist of junkie.
Dan ben je niet zielig, maar dan heb je hulp nodig. En niet van Dr. Frank of Sonja Bakker, maar professionele hulp.

En natuurlijk is dat niet eenvoudig, makkelijk of een eitje. Vechten tegen of breken met een verslaving is a bitch! Een van de grootste gevechten die een mens in zn leven kan treffen.
Petje af voor diegenen die dat gevecht aangaan!

Maar voor de mensen die zich verschuilen achter: ik kan er niets aan doen.....mn moeder troostte me altijd met eten....dikke mensen hebben ook recht op lekkers.....ik heb alle dieten al geprobeerd maar niets werkt...
Daar kan ik geen begrip voor opbrengen, die krijgen van mij een schop onder hun (te dikke) kont.

Want verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven is misschien lastig, maar wel het grootste kado wat je jezelf kunt geven!