zondag 2 januari 2011

Lekker dik.....maar ook zielig??

Sugarsweet news!

Gisteren vol verbazing gekeken naar het programma "Lekker dik"op nederland 3.
Allereerst een man die een prachtmeisje met maat 38 afserveert voor zijn modellen buro met de quote "iemand die zooooo veel moet afvallen, dat is verloren tijd"

Vervolgens een vrouw die een maagverkleining ondergaat vanwege zwaar overgewicht. Zij had last van enorme vreetbuien, maar verzuchtte in het ziekenhuis "wat doen mensen zichzelf aan"
Deze opmerking triggerde mij, de algemene zin, het afstandelijke..
Want...zij doet het zichzelf aan, toch?

De oprmerking die ik hierna plaatstte op Twitter leverde een storm aan reacties op. Ik mocht niets zeggen, want ik was zeker zelf niet dik...wist ik wel dat je niet voor je lol vreet.....obese mensen hebben vooral behoefte aan begrip.....

Nu ben ik verbijsterd, en waarom?
Iedereen weet dat overgewicht niet goed voor je is, dat het beter is voor lijf en leden als je een BMI hebt wat ligt tussen de 20-25. Natuurlijk is dit voor de een makkelijker haalbaar dan voor de ander. En niemand is verplicht, godzijdank, om binnen deze standaard te vallen.

Maar als je zoals in de reportage van gisteren fors te dik bent (BMI >30), aan (vr)eetbuien lijdt, gezondheidsklachten hebt, dan ben je zielig?? Dan heb je geen eigen verantwoordlijkheid meer? Dan moeten we begrip voor je hebben???

Sorry hoor.
Voedsel kan een verslaving zijn, net als alcohol, drugs of sigaretten. En als je verslaafd bent aan voedsel dan heb je een probleem. Net als iedere andere alcoholist of junkie.
Dan ben je niet zielig, maar dan heb je hulp nodig. En niet van Dr. Frank of Sonja Bakker, maar professionele hulp.

En natuurlijk is dat niet eenvoudig, makkelijk of een eitje. Vechten tegen of breken met een verslaving is a bitch! Een van de grootste gevechten die een mens in zn leven kan treffen.
Petje af voor diegenen die dat gevecht aangaan!

Maar voor de mensen die zich verschuilen achter: ik kan er niets aan doen.....mn moeder troostte me altijd met eten....dikke mensen hebben ook recht op lekkers.....ik heb alle dieten al geprobeerd maar niets werkt...
Daar kan ik geen begrip voor opbrengen, die krijgen van mij een schop onder hun (te dikke) kont.

Want verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven is misschien lastig, maar wel het grootste kado wat je jezelf kunt geven!

15 opmerkingen:

  1. Je hebt helemaal gelijk. Slechte genen, verslaving , psychische problemen, medicijngebruik, het zijn allemaal oorzaken die je behoorlijk kunnen belemmeren bij het bereiken van een gezond gewicht. Maar uiteindelijk gaat toch elk pondje door het mondje. Je wordt niet dik als je leeft van sla en water. En niemand dwingt je zo veel/slecht te eten. Je doet het allemaal helemaal zelf. Ik denk/vind dat je het jezelf verplicht bent om hulp te zoeken totdat je je eetgedrag onder controle hebt. Je hebt maar één lijf en één leven.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik sluit me aan bij Heidi. Er zijn inderdaad factoren die meespelen. Volgens Dick Swaab 80% genetische aanleg. Ik vind dat wel een erg hoog getal. Niet dat ik zeg dat hij ongelijk heeft, hoor, maar we kunnen wel zorgen dat het nog verder uit de bocht vliegt. Zelf heb ik trouwens ook overgewicht.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het gevaar van een veralgemening is dat mensen net minder gemotiveerd gaan raken om zelf verantwoordelijkheid op te nemen.
    Wat het wel voor jou deed, Nanette, is je onder de aandacht te brengen (storm aan reacties). Mijn hoed af voor je marketing :-)
    (ter info: BMI 23.9, roker en drink wel eens een glas, werkend, beweeg te weing)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Natuurlijk wil ik even reageren:

    Je schrijft dit heel treffend:
    Vechten tegen of breken met een verslaving is a bitch! Een van de grootste gevechten die een mens in zijn leven kan treffen. Petje af voor diegenen die dat gevecht aangaan!
    Hier ben ik het helemaal mee eens. Eten is een verslaving die heel ingewikkeld is. Want eten is overal en altijd. Met roken of drinken kun je helemaal stoppen, met eten niet. Dat maakt het lastiger. Eten heeft vele functies, gezellig, gewoonte, uit emotie enzovoort. We hebben per dag ongeveer 200 gedachten die te maken hebben met eten. Dus het aanpakken van een eetprobleem is zeer moeilijk, toch niet onmogelijk.
    Het is erg belangrijk dat mensen met overgewicht meer begrip krijgen. Dik zijn wordt in deze maatschappij nog steeds gezien als lui, lelijk, dom enzovoort. In mijn training Nooitmeeropdieet zie ik mensen voor wie het elke dag weer een worsteling is om op te staan en de dag te beginnen. Zij moeten omgaan met alle vervelende opmerkingen en blikken waar ze de hele dag mee geconfronteerd worden. Dit zijn mensen met enorm veel wilskracht, die op vele gebieden succesvol zijn en dingen bereiken. Maar het gewicht krijgen ze niet voor elkaar. Ze hebben vaak al tientallen pogingen gedaan om af te vallen. Zoals in het programma gezegd lukt het slecht 4% om blijvend gewicht te verliezen. Hoe moeilijk is het dan om een echte verandering te bewerkstelligen.
    Hopelijk komt er wat meer mildheid voor mensen met overgewicht. Je bent veel meer dan je gewicht!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik sluit me volledig aan bij de reactie van nooitmeerdieet. Het oordelen en vooroordelen is zo eenvoudig. De toename van het aantal mensen met overgewicht is uiteraard zorgelijk en dat is precies de reden, dat veel mensen zich hard maken om een andere kijk te hebben op mensen met overgewicht. Allereerst zijn mensen met overgewicht MENSEN met hun sterke en zwakke punten. Als je verder kijkt dan het gewicht, dan zie je veel meer dan het overgewicht: een prachtig mens met net als ieder ander zijn of haar mooie en minder mooie kanten. Natuurlijk mag je vinden wat je wilt en natuurlijk gaat (meestal) ieder pondje door je mondje, maar het gaat om veel meer dan dat. De kunst is om dat 'veel meer' te begrijpen en te willen zien. Duidelijk is dus, dat het nog niet door iedereen wordt begrepen en dat er mensen nodig zijn als nooitmeerdieet die het prima kunnen verwoorden.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Tja en dan wil ik eigenlijk ook niet achter blijven met reageren.

    Stiekem denk ik, het eerste afvalgevecht is al begonnen.

    Mijn vraag is, heb je de aflevering gezien van Pavlov? Over afvallen en het zitten in je genen enzo met zwaargewicht Edo Brunner? Niet? Dan is het denk ik heel belangrijk om daar eens naar te kijken, ook een VPRO programma. Dit geldt voor iedereen met een uitgesproken mening over eten en afvallen.

    Zelf heb ik licht overgewicht vanaf mijn kindtijd. Let wel, ik ga dit niet als dood argument gebruiken, maar het feit ligt er. Ik moest afvallen van de huisarts want ik had last van mijn enkels. Werd als jong kind op een streng dieet gezet met tabletten. Ik was blij dat ik afviel en geen pijn meer had in mijn enkels. Doch mijn moeder vond dat ik te mager werd, dus moest ik als ontbijt weer 2 boterhammen én een bord pap eten. Met pap straf je me niet, toen niet en nu niet. Maar die boterhammen had ik echt moeite mee, maar het moest. Dus at ik braaf.

    Mijn ouders waren ook trots op me, wanneer ik zo lekker at. En als kind wil je toch dat je ouders trots zijn op je. Want mijn broertje werd in een kolonie opgenomen voor 6 weken omdat hij een eetstoornis had. Heeft hij nog, want na het eten kan hij een schaal chips leegeten.

    Om het verhaal niet al te gigantisch lang te maken, kan ik nu zeggen, dat ik me nu prima kan beheersen. Hanteer door de weeks een strak eetschema, waar ik geen moeite mee heb, want het is een goed eetschema. Krijg niets tekort en ook niets teveel.

    In het weekend kook ik graag andere dingen dan de gestampte pot van door de weeks zeg maar.

    Daarbij moet het me echt van me hart, dat je te hard reageer. Het is niet zo makkelijk als je zegt dat het is. Een schop onder de kont en gaan. Want dat kan ik ook tegen jou zeggen, als je zit te zeuren dat je niet kan ontbijten. Dan zou ik soms ook willen zeggen, stel je niet aan, eet gewoon een schaaltje yoghurt met een paar eetlepels musli. Doe niet zo raar. Maar het zit in je kop hé dat je niet kan ontbijten.

    Daarentegen heb ik regelmatig gezegd op twitter, probeer het met een cracker, of een plakje ontbijtkoek.

    Conclusie, je hebt zelf ook een soort van eetstoornis omdat je moeite heb met ontbijten. En mensen die van eten houden, begrijpen dat weer niet.

    Snap je nu Nanette, dat het niet zo makkelijk is als jij zou willen als het is.

    Groetjes en ik ben zeker niet boos en ik vind dat jij het ook niet moet zijn na mijn reactie!!

    Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hallo allemaal,

    Persoonlijk denk ik dat "teveel eten" tussen de oren zit! Kijk een maatje meer kan altijd door genen, maar idd mensen die eten OM te eten? Zoek idd hulp!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Aan allen,

    Wie goed gelezen heeft, ziet dat ik mijn petje afneem voor mensen die hun verslavingsprobleem aanpakken, of dit nu eten, dramk of drugs is.

    Ik ageer enkel tegen de slachtofferrol, tegen het "ik kan er niets aan doen"
    Want dat is onzin. Iedereen heeft een keuze, op een paar procent na die medisch te dik is (schildklier, medicatie etc)

    Over het onderzoek naar genetische aanleg: in de uitzending waar dat in besproken werd werd ook duidelijk gezegd dat deze aanleg maar een paar % van je gewicht bepaalt.

    Ofwel, dik zijn is prima, hooguit wat ongezond, het gaat mij om de termen "begrip" en de slachtofferrol die soms zo duidelijk naar voren komt.

    Teveel eten, binge eten, (vr)eetbuien zijn vaak uitingen van een dieperliggend probleem. En zonder aanpak van dat probleem raken mensen ook hun gewicht niet kwijt, komen ze in een vicieuze cirkel van afvallen en aankomen en zijn ze uiteindelijk nog minder gemotiveerd om iets aan hun gezondheid te doen.

    De heersende moraal (slank) en het beeld wat er naar verluidt heerst over (te) dikke mensen, zal allicht bijdragen aan het gevoel van onvrede bij mensen met overgewicht, maar is geen enkel excuus om niets aan je probleem te hoeven doen.

    Ik heb niets tegen mensen met een probleem....vind alleen dat niemand gebaat is bij zachte heelmeesters ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Aan Elizabethsmagazine

    Ik ben zeker niet boos....
    Maar over mijn ontbijtgedoe....dat is ontstaan omdat ik vroeger moest ontbijten...Vandar mijn aversie..
    En natuurlijk kan ik dat, als ik maar hard genoeg wil...
    En ik doe geen schop onder de kont van (te) dikke mensen...
    Ik geef een schop aan mensen die hun eigen verantwoording niet nemen, schuld elders leggen etc.
    Ik oordeel ook niet, vind niemand dom of een loser...maar als je een probleem hebt, pak het dan aan. En als je dat niet wilt, prima, maar dan ook niet mekkeren ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb 'n maagbandje, al zo'n 8 of 9 jaar en ben er nog steeds heel erg blij mee. Ik at gewoon teveel en tja, dáár wordt je dus dik van. In het natraject van de operatie moet je verplicht een soort cursus volgen bestaande uit diëtiste, sporten/bewegen en 'n psycholoog. Nou, ik kan je wel zeggen dat ik me echt ergerde aan een aantal mensen. Alles wat niet goed liep was het gevolg van "iets" wat vroeger was voorgevallen. Het overlijden van hun ouders (op oudere leeftijd dus), tja, leuk is dat zeker niet, maar dat doen de meeste ouders hoor, doodgaan voordat jíj dood gaat, zo is het geregeld in het leven. De dood van hun hond, tja ook die kans is heel groot omdat honden nu eenmaal veel korter leven dan mensen. Eentje die vroeger thuuis veel moest doen, ze was er depressief van (net als haar man trouwens, ik krijg dat altijd visioenen van hoe "gezellig" die twee 's avonds op de bank zitten.
      Op de laatste sessie moesten wij onze mening geven hoe we het ervaren hadden. Ik heb ook gezegd dat er diverse mensen "een schop onder hun kont moesten hebben". Het antwoord van de psychiater was waarom ik dat niet gedaan had. Nee, dat kun je toch niet maken?? Jawel zei de beste man, doe het asjeblieft eens wél, het zou mensen misschien wakker kunnen schudden. Mensen die alles afschuiven op dingen die ooit gebeurde, dingen die ze meemaakten.
      Deze mensen hadden trouwens meestal ook geen baat bij die maagband, als je "slecht" voedsel in de blender gaat gooien, zodat je het toch kunt eten/opslobberen ivm je maagbandje, tja, dan heeft het ook geen zin gehad.
      Ik ben het dus wel met je eens, er wordt teveel gegooid op de "genen/aanleg" van mensen terwijl bij het merendeel je overgewicht toch echt door je eetpatroon komt.
      Ik ben met behulp van m'n maagbandje zo'n 45 kilo afgevallen, nog steeds te zwaar maar heel acceptabel voor mij (en voor m'n grote risico op diabetic, ) maar hoewel ik echt veelste dik was en weet hoe het voelt, betrapt ik mezelf er nog vaak op om ook nu nog dikke mensen te veroordelen. Onbewust en zeker niet de bedoeling maar deze gevoelens krijg ik niet weg.

      Verwijderen
  10. Morning,
    Je legt de schuld van het niet ontbijten ook elders. ;-)

    En toch hé is er onderlaatst een onderzoek gepubliceerd, waarin toch duidelijk naar voren kwam dat het een genenkwestie was. Dat werd ook duidelijk in de aflevering van Pavlov met Edo Brunner. Mocht je die nog niet hebben gezien, kijk ernaar. Voor mij was het een echte eyeopener.

    Weet je wat ik het ergste vond van die hele uitzending van lekker vet. Dat mensen min of meer besodemieterd werden met placebo's. Zoals ghc kuren. Zag een tasje staan van een afslankkliniek waar ze de meest rare dingen moest slikken. Die dame had niet in de gaten, dat die preparaten niet helpen afvallen, maar die twee crackers die ze at met smeerkaas en augurk, ipv 4 boterhammen met dik beleg. Het geld wat een ander aan volksverlakkerij verdient.

    Maar goed, fijn dat je niet boos bent, whahaha.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Goeie discussie, ik denk dat het goed is dat hierover het gesprek op gang komt.

    Nav het tv-programma Labyrinth over overgewicht ' Het hongerige brein' heb ik ook al eens geblogd over het issue verantwoordelijkheid voor eigen gewicht/gezondheid. Mijn conclusie toen:
    'Je bent meer dan je hongerige brein. Accepteer hoe je in elkaar zit en bepaal je eigen antwoord daarop'. Eigenlijk geldt die conclusie na 'Lekker dik' ook.

    Voor het blog (inclusief video van de uitzending): http://mindfuleten.wordpress.com/2010/04/18/je-bent-meer-dan-je-hongerige-brein/

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik heb overgewicht en ik ben het voor het grootste gedeelte met je eens. Maar je bent niet volledig.
    Dat iemand overgewicht heeft, geeft een ander nog niet het recht om deze persoon uit te sluiten, uit te schelden, te veroordelen, of wat dan ook. En helaas gebeurt dat in onze maatschappij maar al te vaak. Oh, ja, ook bij andere mensen die er anders uit zien dan dikkere mensen. Maar het is wel frustrerend als je als dikkere medemens met een ijsje door stad loopt en andere hardop hoort zeggen, "zie je wel, daar komt het van". Of een moeder tegen een klein meisje "nee, je krijgt geen frietje anders word je net zo dik als die".
    Op dat punt mogen we WEL allemaal medelijden heen met de dikkere medemens. Wat dat maken zij WEl veel meer mee.
    En nee, je hoeft geen medelijden met me te heen. Ik accepteer mijn lichaam MET alle ongemakken. Het is nl. van mij! En nee, ik krijg dat niet elke dag te horen, maar de keren dat ik het hoor, krijg ik soms wel sterk de neiging om die persoon eens flink aan te pakken, desnoods midden op straat.

    BeantwoordenVerwijderen